Bij aankomst (rond half tien) zat iedereen nog geconcentreerd te
spelen...
...ook aan de lagere borden, zoals Jan Groters, die snel daarna
zou winnen.
Jacob Bolderman speelde een prima pot en veroverde de dame van
zijn tegenstander.
Anton Spronk ging er nog eens goed voor zitten.
En ook Erwin Oosterbeek had de winst nog lang niet binnen.
De Peters Pouw en Jonker bezetten de eerste twee borden.
Peter Jonker maakte al vroeg een fout en verloor helaas, als enige.
Ondertussen vermaakten onze supporters zich met de grote stukken.
Onze paperazzi met hun digitale camera's in de aanslag om vooral
hét moment niet te missen: de winst van Anton. Het geduld werd even op
de proef gesteld, want Anton miste het mat-in-één.
Toen was het moment eindelijk daar: tegenstander Alfons Wongsodrono
capituleerde en Anton scoorde het derde punt. Het kampioenschap was binnen!
ESV 4 kwam met 4-1 voor. Alleen Erwin was nog bezig. Tegenstander
Wietske Stapersma verdedigde zich tot de laatste snik. Het team stond als
één man achter Erwin, die er nog echt voor wilde gaan.
De fles champagne (beschikbaar gesteld door Peter Pouw) was alvast
tevoorschijn gehaald, zo meteen kon het feest beginnen.
Het is Moro time! Een kreet die de dagen ervoor is ontstaan en
bedacht door Erwin, René en Bart.
Erwin had lang werk, dus werd de tijd nog wat gedood met snelschaak...
... of met het maken van stillevens, zoals deze.
... dus konden onze kampioenen eindelijk op de foto!
En kon ook de fles champagne aangesproken worden.
En men kon toasten op de goede afloop...
... en de kampioenswedstrijd evalueren.
Uiteraard ging ons Edese gezelschap nog even gezamenlijk op de foto.